Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Ο Σεραφείμ, ο Άνθιμος και οι «αδερφές»


Σε αυτή τη χώρα, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να σοβαρευτούμε. Αφενός έχουμε στο αίμα μας την υπερβολή, αφετέρου έχουμε το σύνδρομο της μόνιμης απόκλισης από το θέμα της συζήτησης, ειδικά όταν αυτό δεν μας συμφέρει. Ο κυρίως λόγος για το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης μεταξύ ομοφυλόφιλων και οι δευτερεύοντες, οι ιεράρχες και οι κατά καιρούς δηλώσεις τους για το θεαθήναι.

Προσωπικά δεν επικροτώ ούτε τις gay pride, ούτε τους γάμους ομοφυλοφίλων και φυσικά ούτε τις υιοθεσίες παιδιών, ποτέ και σε καμία περίπτωση. Πλην όμως συμφωνώ με το σύμφωνο συμβίωσης γιατί όπως και να το κάνουμε, η προσωπική ζωή του καθενός, είναι δικαίωμα του και δεν μπορείς να ζεις μία ολόκληρη ζωή με έναν άνθρωπο, να μοιράζεσαι και τα καλά και τα άσχημα, να του συμπαραστέκεσαι και στο τέλος να μην έχεις λόγο, ούτε για το πιο απλό, που είναι η κηδεία του. Δεν αξίζει σε κανένα άνθρωπο, τέτοια απαξίωση και συμπεριφορά. Δεν αξίζει σε κανένα άνθρωπο, τέτοια περιθωριοποίηση και απομόνωση. Αν είμαστε δε, ειλικρινείς μεταξύ μας και πρώτιστα άνθρωποι, οφείλουμε να παραδεχτούμε, ότι η κοινωνία στο σύνολο της, απαξιώνει τους gay και τους αναγκάζει σε γκετοποίηση. Σε αυτά τα πλαίσια, πρέπει να παραδεχτούμε ότι τόσο οι προκλητικές παρουσίες αλά Βαλλιανάτος, όσο και ο ρατσισμός των ΜΜΕ κατά των αμφιφυλόφιλων,  μόνο κακό κάνουν στο να αποδεχτεί ο κόσμος τη διαφορετικότητα. Δεν είναι θέμα συντηρητισμού ή προοδευτισμού, είναι καθαρά η ανθρώπινη φύση και οι προσωπικές επιλογές του καθενός. Η αγάπη και η συντροφικότητα, δεν μπορεί και δεν πρέπει, να περιθωριοποιείται επειδή υπάρχει, είτε μας αρέσει είτε όχι μεταξύ ομοφυλοφίλων.  Αυτό το ελάχιστο, δηλαδή την ανάγκη να δείξουν στο σύντροφο τους ότι τον νοιάζονται και θέλουν να τον εξασφαλίσουν με ή χωρίς την παρουσία τους, μπορούμε να τους αφήσουμε να το έχουν, όπως και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τους.

Στο δια ταύτα, η εκκλησία και οι ιεράρχες θα έπρεπε να προτιμήσουν τη σιωπή και την ουδετερότητα σε αυτό το θέμα. Πρώτιστα γιατί δεν τους συμφέρει. Στη τελική το να είσαι gay, δε σημαίνει ότι είσαι και άθεος. Έπειτα γιατί μία από τις διδαχές του Χριστιανισμού, είναι η συγχώρεση και η ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, απέναντι στο Θεό.  Για να μην αρχίσω να γράφω για το πόσα gay σκάνδαλα στολίζουν την εκκλησία και τους εκπροσώπους της. Αυτά θα έπρεπε να τα θυμηθούν πριν ανοίξουν τα στόματα τους οι Σεραφείμ και Άνθιμος, όπως επίσης και την κατάπτυστη θέση τη δική τους και του Ιερώνυμου, όταν συνήνεσαν και ευλόγησαν το νόμο Ραγκούση, περί νομιμοποίησης όλως των λαθρομεταναστών. Να μη πιάσω το θέμα των συσσιτίων, όπου ο Ελληνικός λαός, αγοράζει τρόφιμα από το υστέρημα του και τα αφήνει στα ειδικά καρότσια της Αρχιεπισκοπής, στα Super Market για να τρέφει η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, όλους τους λαθρομουσουλμάνους και με αυτό τον τρόπο να τους κρατάει στην Ελλάδα. Να μη πιάσω καν το θέμα του Τεμένους και την περίεργη σιωπή της Εκκλησίας και φυσικά ούτε καν την Εκκλησιαστική περιουσία και τους φόρους που δεν εισπράττει ποτέ το κράτος, ενώ θα μπορούσε μέρος αυτών να παραχωρηθεί σε άστεγους. Μήπως να θυμίσω, ότι η πρώτη πράξη του Ιερώνυμου, όταν εξελέγη ήταν να κλείσει τις στέγες κακοποιημένων γυναικών και να τις δώσει για να στεγάσει Λαθρομετανάστες. Ή μήπως να θυμίσω τη συναυλία μέσα στο Ναό του Αγιού Παντελεήμονος Αχαρνών, από τον Νταλάρα για τα δικαιώματα των λαθρομεταναστών.

Η σιωπή λοιπόν είναι χρυσός, όταν τα λεχθέντα δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα απολύτως. Περίμενα πολύ περισσότερα από την Ελληνική Εκκλησία, η οποία εν μέσω κρίσης, έχει αποδειχτεί όχι απλά κατώτερη των περιστάσεων αλλά παντελώς απούσα από το πλευρό των Ελλήνων. Αυτή η ίδια εκκλησία που στο παρελθόν έπαιξε βασικό ρόλο στη διάσωση του Γένους, σήμερα προσπαθεί να διασώσει τους λαθρομετανάστες και η μόνη μέριμνα της είναι να είναι αρεστή στα μάτια των αριστερών και «προοδευτικών» δυνάμεων, λες και οι προτιμήσεις του Ιερώνυμου μπορούν και πρέπει να δεσμεύουν την εκκλησία των Ελλήνων. Ντροπή και μόνο ντροπή.


Υ.Γ και τον Καζατζάκη τον αφορίσατε και είδαμε τι μεγάλο κακό του κάνατε. 


Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Πείτε και καμία αλήθεια για το Πολυτεχνείο


Πέρα από τα τετριμμένα που ακούγονται κάθε χρόνο, περί νεκρών του Πολυτεχνείου, που ήταν όλοι έξω από αυτό και εκτός των 12, που σκοτώθηκαν από ελεύθερους σκοπευτές, που κανείς δεν ξέρει σε ποιον ανήκαν, συνυπολογίστηκαν και όλοι οι νεκροί του νομού Αττικής που είχαν την τύχη ή την ατυχία να πεθάνουν εκείνη την ημέρα, σύμφωνα με τη λίστα Γεωργουλά, μέλους της οργάνωσης «Ρήγας Φεραίος» που παρουσιάζει 77 νεκρούς... Της περιβόητης Ηλένιας Ασημακοπούλου, που το αγόρι της είχε δει να πεθαίνει από σφαίρες στη Στουρνάρη, αλλά τελικά ήταν διαφήμιση από σαμπουάν και ο Γιάννης Ηλιόπουλος της Ηλεκτρονικής Σχολής (το τεθλιμμένο έτερο ήμισυ), παραπέμφθηκε σε δίκη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση οκτώ μηνών. Των φοιτητών που με την εξέγερση «έριξαν» τη χούντα, αλλά όλοι ανεξαιρέτως ξεχνάνε ότι το πολυτεχνείο μας «έτυχε» το Νοέμβριο του 73 και η Χούντα έπεσε τον Ιούλιο του 74, αφού βέβαια είχε ξεπουλήσει ολοκληρωτικά τη Κύπρο, μετά από ένα ατέρμονο διαγωνισμό επικράτησης μεταξύ του Ιωαννίδη και του Μακαρίου. Το τεράστιο χάλκινο κεφάλι του Νίκου Σβορώνου, που κάθε χρόνο προσελκύει τα στεφάνια και τα λουλούδια όλων των απανταχού άσχετων μια και ο ιστορικός Νίκος Σβορώνος καμία δουλειά δεν έχει με την επέτειο του πολυτεχνείου, παρά μόνο με τη πραγματική θυσία των Ελλήνων φοιτητών που δολοφονήθηκαν από τους Γερμανούς τη περίοδο της κατοχής. Τέλος την αστειότητα με τη μαρμάρινη στήλη στο χώρο του Πολυτεχνείου που ανεγέρθη το 1988 επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ, που αναγράφει 16 νεκρούς φοιτητές της αντίστασης 1941-1944, ελλείψει νεκρών στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Η επιγραφή γράφει χαρακτηριστικά «φοιτητές που έδωσαν την ζωή τους για τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης 1941-44


Έτσι περνάνε τα χρόνια και αισίως φτάσαμε στη τέταρτη δεκαετία βρώσης αμάσητου κουτόχορτου. Όχι γιατί η Χούντα είναι καλή, ούτε γιατί δεν μας αρέσει η Δημοκρατία, αλλά γιατί πιστεύουμε στους αληθινούς ήρωες, στα πραγματικά ιστορικά γεγονότα και κυρίως απαξιώνουμε τους ξεπεσμένους και φτιαχτούς ήρωες της αριστεράς. Άλλωστε το έχουμε αναλύσει πολλάκις. Η αριστερά έχει ανάγκη από ήρωες για να «εμπνεύσει» αγώνες ψεύτικους, να δικαιολογήσει την ύπαρξη της και κυρίως για να κατοχυρώσει ως δίκαια τα ανομήματα της. Χρόνια τώρα, καταστρατηγεί την αλήθεια και ζεύει στο άρμα της όλους τους πολιτικούς της χώρας. Όποιος αντιστέκεται διαπομπεύεται και καταχωρείται στο θυμικό ως φασίστας. Τρανταχτά παραδείγματα η κατάθεση στεφάνου της  Ιωάννας Τσάτσου (συζύγου του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας) στη μνήμη της Ηλένιας και τα δάκρυα για το μοντέλο που διαφήμιζε σαμπουάν. Δεκάδες πολιτικοί, όλων των αποχρώσεων έχουν καταθέσει στεφάνια, στη μνήμη ποιών, μόνο οι κατασκευαστές ηρώων της αριστεράς το γνωρίζουν. Ας μη μιλήσουμε και για τη διαχρονική προπαγάνδα της αριστεράς, επ’ ευκαιρίας της επετείου του Πολυτεχνείου, όπου όποιος αμφισβητεί την «αξία» του, αυτόματα μετατρέπεται σε υποστηρικτή ή θιασώτη της Χούντας.

Ας πούμε λοιπόν και καμία αλήθεια. Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, όλοι οι Απριλιανοί παραπέμφθηκαν σε δίκη, στη διάρκεια της οποίας κατέθεσαν πολλοί και γνωστοί. Το θέμα του Πολυτεχνείου και οι ευθύνες που έπρεπε να αποδοθούν, υπήρξαν κυρίαρχα θέματα. Κοντά στις 5,000 σελίδες είναι τα πρακτικά της δίκης και πραγματικά υπάρχουν πολλά και ενδιαφέροντα θέματα για να αναπτύξει κανείς, διαβάζοντας ενδελεχώς και μία μία τις σελίδες. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι καταθέσεις για συγκεκριμένα περιστατικά, που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της κατάληψης, αλλά και της «κατάλυσης» του Πολυτεχνείου. Πασίγνωστα ονόματα της σημερινής πολιτικής σκηνής, παρέλασαν ως μάρτυρες στη πιο πολυσυζητημένη δίκη της εποχής, της οποίας όμως οι καταθέσεις και οι λεπτομερείς περιγραφές δεν έτυχαν ιδιαίτερης προβολής από τα μέσα της εποχής. Κυριολεκτικά, πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, «θάφτηκαν» κάτω από τόνους προπαγάνδας της αριστεράς, όπου φοβισμένα κοριτσάκια που είχαν κατουρηθεί πάνω τους, παρουσιάστηκαν ως Πασιονάριες της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Η επανάσταση ήταν η ανυπάκουη γυναίκα, που ανέτρεψε τη τάξη της κοινωνίας και έφερε στο προσκήνιο τους μαχητές που διώκονταν για τις ιδέες και τα πιστεύω τους. Πόσο γελοίοι μπορούν να είναι κάποιοι άνθρωποι για τις καρέκλες.


Πολύ ενδιαφέρουσα, είναι η κατάθεση του γνωστού Κώστα Λαλιώτη, τότε φοιτητή της Οδοντιατρική Σχολής Αθηνών, στέλεχος του ΠΑΣΚ, που ήταν ένας από τους διαπραγματευτές της Συντονιστικής επιτροπής του Πολυτεχνείου, με τον στρατό πριν από την είσοδο του τανκ. Μετά τη μεταπολίτευση, έγινε αντιφρονούντας με πολλές συλλήψεις, όπου στις περισσότερες περιπτώσεις δικάστηκε, κυνηγήθηκε και διαπομπεύτηκε από τη Χούντα. Ως μάρτυρας όμως στη δίκη, κατέθεσε κάποια πράγματα που συνάδουν με τις μαρτυρίες στρατιωτών και αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού. Τι το καταπληκτικό κατέθεσε το μεγαλοστέλεχος του ΠΑΣΟΚ, που έφτιαξε τη πολιτική του καριέρα από τη «θυσία» του στο πολυτεχνείο; Σε ερώτηση του Προέδρου του Δικαστηρίου για το περιεχόμενο των συνομιλιών του με τον αξιωματικό του στρατού, απάντησε ξεκάθαρα, ότι το τανκ παραβίασε τη πύλη του Πολυτεχνείου ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΠΑΙΤΗΣΗ της Συντονιστικής Επιτροπής των Φοιτητών, προκειμένου να βγουν από εκεί οι Φοιτητές, οι οποίοι έτρεμαν τους αστυνομικούς και την ασφάλεια που κάλυπτε εξ ολοκλήρου, την πίσω πόρτα από την οποία περίμεναν να βγουν οι φοιτητές. Ξεκαθάρισε ότι την αλυσίδα και τη κλειδαριά που έκλεινε τη πύλη, είχαν τοποθετήσει αστυνομικοί και όχι φοιτητές, προκειμένου να υποχρεώσουν τους φοιτητές να κατευθυνθούν προς μία συγκεκριμένη έξοδο, στην οποία τους περίμεναν για να τους συλλάβουν. Συμπλήρωσε δε ότι ο φοιτητής που ήταν πάνω στη πύλη, βρισκόταν εκεί για να χαιρετήσει την είσοδο του τανκ και πήδηξε από εκεί πριν ακόμα ακουμπήσει το τανκ τη πύλη.


Πολύ καλά διαβάσατε ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΖΗΤΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΤΑΝΚ ΝΑ ΡΙΞΕΙ ΤΗ ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΠΟΥΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ και δεν το καταθέτει κάποιος χουντικός, αλλά ο ίδιος ο Κώστας Λαλιώτης. Υπάρχει και μία άλλη πολύ σημαντική κατάθεση η οποία επικυρώνεται από τις καταθέσεις και πολλών άλλων που βρισκόντουσαν μέσα στο πολυτεχνείο, όπως είναι ο Τσούρας, ο Καστανίδης και ο Λοβέρδος. Το κυριότερο είναι πως αυτή τη κατάθεση, την υποστηρίζει η ίδια η Μαρία Δαμανάκη, πρωταγωνίστρια του …. «επεισοδίου». Μέσα στο πολυτεχνείο, βρέθηκε η 2α ΜΑΛ, δηλαδή στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων, με την εντολή να εκκενώσουν τα κτίρια του Πολυτεχνείου. Σε κάποιο από αυτά βρήκαν μία κοπέλα κρυμμένη να κλαίει γοερά και με λυγμούς. Μόλις την πλησίασαν οι στρατιώτες άρχισε να ουρλιάζει από τρόμο. Κυριολεκτικά δεν μπορούσαν να τη συνεφέρουν, παρόλο που οι στρατιώτες την διαβεβαίωναν ότι δεν επρόκειτο να της κάνουν κακό. Αρνιόταν να βγει από τη κρυψώνα της και όταν της είπαν ότι θα τη βγάλουν έξω άρχισε να χτυπιέται και να προσπαθεί να ξεφύγει. Παρακαλούσε να μη τη βγάλουν έξω γιατί ήταν σίγουρη ότι την περίμενε η αστυνομία για να τη συλλάβει. Ακόμα και μετά τη παρέμβαση του αξιωματικού που της υποσχέθηκε ότι θα την έβγαζαν εκείνοι έξω και δεν θα άφηναν κανένα να τη πειράξει, εκείνη αρνιόταν να τους ακολουθήσει. Τελικά οι «κακοί» στρατιώτες την κατέβασαν από το παράθυρο με σκάλα κατευθείαν στο δρόμο και μάλιστα ένας εξ αυτών την κουβάλησε στη πλάτη του. Αυτή ήταν η «ηρωίδα», ατρόμητη, Μαρία Δαμανάκη που έφτασε στο σπίτι της, κυριολεκτικά κατουρημένη αλλά πάντα υπό τη προστασία του αξιωματικού και των στρατιωτών των ειδικών δυνάμεων.


Είναι χαρακτηριστική η αποκάλυψη, από τις μαρτυρίες των παρισταμένων φοιτητών, ότι οι στρατιώτες είχαν σχηματίσει "αλυσίδες" προστασίας κατά μήκος των ανοιγμάτων τόσο στη πύλη, όσο και στις υπόλοιπες πόρτες του πολυτεχνείου, με τα σώματα τους προκειμένου να βγάλουν τους φοιτητές, εμποδίζοντας αστυνομικούς και ανθρώπους της ασφάλειας να τους συλλάβουν. Παρόλα αυτά μέχρι σήμερα, μαθαίνουμε για το "κακό" στρατό και τους "προδότες" ένστολους. Αυτοί είναι οι κίβδηλοι ήρωες της αριστεράς. Τα ανδρείκελα που εξαργύρωσαν τη παρουσία τους στο πολυτεχνείο, με το πραγματικό αίμα του Ελληνικού λαού. Αυτή είναι η γενιά του Πολυτεχνείου. Οι ψεύτες και εκμεταλλευτές των ονείρων ενός ολόκληρου λαού για μία καλύτερη ζωή. Δοξάστε τους, πρόσφατα οι περισσότεροι από αυτούς μετακόμισαν στο ΣΥΡΙΖΑ για να προσφέρουν από εκεί τις υπηρεσίες τους και να διατηρήσουν τις καρεκλίτσες και τα προνόμια τους. Απατεώνες με ψεύτικα μητρώα ηρωισμού. 


Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

ΑΙΜΑ, ΤΙΜΗ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ


Πάντα όταν άκουγα αυτό το σύνθημα ανατρίχιαζα, όχι γιατί ήταν απλή μετάφραση συγκεκριμένου συνθήματος των SS, ούτε καν γιατί το αίμα ήταν για μένα κάτι τρομακτικό. Μετά από 11 αποστολές σε εμπόλεμες ζώνες, το αίμα γίνεται μέρος της ζωής σου, συνηθίζεις να το βλέπεις, να αναγνωρίζεις την ιδιαίτερη μυρωδιά του, δεν σου κάνει αίσθηση καν όταν το βλέπεις πάνω στα ρούχα σου, πολλές φορές συνεχίζεις να κάνεις αυτό που πρέπει, ακόμα και όταν προσπερνάς πτώματα ανθρώπων, αραδιασμένα στο πάτωμα. Δεν ήταν καν η λέξη τιμή. Για μένα η τιμή, είναι συνδεδεμένη με το dna των Ελλήνων. Τιμή είχαν οι Έλληνες πολύ πριν τη Χρυσή Αυγή και θα συνεχίζουν να έχουν και πολλούς αιώνες μετά την εξάλειψη της. Δεν είναι ούτε και για το όνομα της Χρυσής Αυγής, αμελητέα ποσότητα στο πολιτικό σκηνικό. Λίγο να φτιάξει η οικονομία, λίγο να αυξηθούν οι θέσεις οι εργασίας, να τελειώσουμε με τη λαθρομετανάστευση και να εδραιωθεί η ευνομία και η ευταξία στη χώρα καταπολεμώντας τη λαίλαπα της αριστεράς, θα σημάνει την αρχή του τέλους για το νεοναζιστικό καρκίνωμα.


Αυτό που πραγματικά με ενοχλούσε πάντα, ήταν για ποιο αίμα μιλούσαν τα ρομποτάκια που φώναξαν ξανά και ξανά το ίδιο σύνθημα. ΑΙΜΑ – ΤΙΜΗ -  ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ΑΙΜΑ – ΤΙΜΗ -  ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Αν τους ρωτήσεις δεν ξέρουν να σου απαντήσουν. Αυτό που ποτέ δεν φανταζόντουσαν, είναι ότι τελικά το αίμα αυτό, θα ήταν το δικό τους. Κοντά δύο χρόνια τώρα, η υπερφίαλη ηγεσία της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, φανατίζει κυρίως ανήλικα και πολύ νεαρά άτομα και τα αιχμαλωτίζει μέσα στη παράνοια της απομόνωσης. «Μόνοι, εναντίων όλων» το βασικό μότο τους. Πρώτα έχυσαν το αίμα των μεταναστών, μετά των πατριωτών που δε συμφωνούσαν μαζί τους, μετά των πολιτικών αντιπάλων τους και τέλος το δικό τους. Ναι μην απατάστε,  αυτοί οι ίδιοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Φουντούλη και του Καπελώνη. Αυτοί οι ίδιοι όπλισαν το χέρι των εκτελεστών με την επαρμένη συμπεριφορά τους και την αλόγιστη ροπή τους προς τη βία. Μόνο που τα θύματα δεν ήταν από την ηγεσία, δηλαδή από αυτούς που το προκάλεσαν, αλλά από αυτούς που τους ακολουθούσαν, με γνώμονα τα νιάτα τους και την επίπλαστη πίστη τους ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, είναι πατριωτικό κόμμα.


Το διαδίκτυο έχει γεμίσει από «αγωνιστικά» μηνύματα, ελαφρόμυαλων, δήθεν «συναγωνιστών» τους, που παρουσιάζουν τη σφαγή των αθώων, ως θυσία για τη πατρίδα. Τι ωφέλησε την Ελλάδα, το αίμα δύο παιδιών που πέθαναν για να «υπερασπιστούν» τους τοίχους των γραφείων της Χρυσής Αυγής; Τι θα γινόταν δηλαδή, αν κάποιοι έσπαζαν τα περιβόητα γραφεία; Τα τούβλα ξαναμπαίνουν στη θέση τους, το αίμα και η πνοή δεν ξαναγυρίζουν στα διάτρητα κορμιά των παιδιών, που ήδη βρίσκονται κάτω από το χώμα, με μόνη προίκα το σπαραγμό των δικών τους. Πόσο ελαφρύ να είναι το χώμα που πέφτει πάνω από τα άψυχα σώματα τους, εγκλωβίζοντας τα για πάντα στα σπλάχνα της γης; Τι προσέφερε στη πατρίδα το αίμα που έτρεξε; Τίποτα. Τι άλλαξε για την Ελλάδα από την 1η Νοεμβρίου; Τίποτα. Μόνο για λίγο το πρόγραμμα στα κανάλια και τα δελτία ειδήσεων, που βρήκαν καινούργιους νεκρούς για να σκυλεύουν. Πόσο μυαλό χρειάζεται για να καταλάβουν, αυτό το τόσο απλό. Τόσο, όσο αυτό που τους έχουν πάρει με τη διαρκή πλύση εγκεφάλου που τους κάνουν.


Γράφουν όλοι ότι λυπούνται, ότι συμπάσχουν. Δεν είναι όμως αυτοί που άφησαν τα όνειρα τους στο παγωμένο πεζοδρόμιο του Ηρακλείου, δεν είναι αυτοί που ένοιωσαν να διαπερνάει το κορμί τους το μολύβι, δεν είναι αυτοί που σκέφτηκαν ότι δεν θα ξαναδούν τη μάνα τους, τη κοπέλα τους, το σπίτι τους, δεν θα ξαναγκαλιάσουν τους δικούς τους, δεν θα ξαναμυρίσουν το άρωμα της άνοιξης, δεν θα ξαναζεστάνουν το πρόσωπο τους στον ήλιο. Δεν είναι αυτοί….. Αυτές τις άδειες αγκαλιές, τα άδεια κρεβάτια, τις άδειες καρδιές, τα άδεια ρούχα, δεν μπορούν να τα γεμίσουν οι «δήθεν» ήρωες της Χρυσής Αυγής. Αυτά μπορούσαν να τα γεμίσουν μόνο ο Γιώργος και ο Μάνος ΤΟΥΣ. Γιατί είναι ΤΟΥΣ και δεν ήταν ποτέ ΜΑΣ και δεν θα γίνουν ποτέ. Όχι γιατί εμείς δεν θέλουμε αλλά γιατί οι οικογένειες τους, αποφάσισαν να τους κρατήσουν μόνο δικούς τους γιατί θεωρούν ότι η Χρυσή Αυγή άρπαξε τα παιδιά τους με δόλιο τρόπο από τις αγκαλιές τους, τους αφαίρεσε τη πνοή και τους πέταξε άδεια κουφάρια για να γίνουν ήρωες, αλήθεια ποιανού; Η Χρυσή Αυγή απέκτησε τους ήρωες της. Λες και τους ρώτησε κανείς αν ήθελαν να δώσουν το αίμα τους για να καρπωθεί ο Μιχαλολιάκος και ο συρφετός του τα όποια οφέλη.


Ήρωας είναι αυτός που δίνει το αίμα του για την πατρίδα και συνειδητά πηγαίνει στο θάνατο ή τουλάχιστον γνωρίζει ότι μπορεί και να πεθάνει για κάτι ανώτερο και ιερό, όπως η προάσπιση της. Η Ελλάδα δεν έχει πόλεμο και αυτά τα παιδιά δεν συμμετείχαν σε κάποια επιχείρηση μείζονος σημασίας για την πατρίδα. Αυτά τα παιδιά χάθηκαν μέσα στο παραλογισμό του κάθε Κασιδιάρη να τα θεωρεί, στρατιωτάκια της Χρυσής Αυγής. Πιόνια που τα χρησιμοποιούν για το συμφέρον τους και για να κερδίζουν ψηφαλάκια. Το αίμα του Φουντούλη και του Καπελώνη, είναι σαν το νερό που τρέχει, από μία σπασμένη σωλήνα. Τους μόνους που ζημιώνει, είναι αυτούς που πρέπει να το πληρώσουν και αυτοί είναι οι οικογένειες τους. Δεν ωφελεί απολύτως κανένα και όσο υπάρχουν σωλήνες για να τρέχουν νερό, αυτό που χύθηκε, όχι απλά θα ξεχαστεί, αλλά θα έχει χυθεί και άδικα. Δεν είναι ήρωες, είναι απλά δύο νέα παιδιά που μπορούσαν να κάνουν πολλά και δεν έκαναν τίποτα. Όσο για αυτούς που τσιρίζουν παράφωνα, ότι δεν τους σταματούν ούτε οι σφαίρες, ούτε το αίμα που τρέχει, έχω απλά να τους πω ότι είναι, μέχρι οι σφαίρες να λαβώσουν το δικό τους κορμί και μέχρι το δικό τους αίμα να τρέξει όπως το νερό στους υπονόμους. Αναίτιοι θάνατοι για ασήμαντους λόγους.


Αν όλοι εσείς που φωνάζετε ΑΙΜΑ – ΤΙΜΗ – ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, είχατε δει το ξεραμένο αίμα πάνω στο διάτρητο άψυχο κορμί αυτών των παιδιών, είναι σίγουρο ότι θα το σκεφτόσασταν δυο φορές, πριν το ξαναφωνάξετε.  Είναι βέβαιο ότι τόσο οι εφιάλτες, όσο και οι ενοχές σας, θα ήταν τόσο δυνατές, που θα σάρωναν τη ψυχή και τη λογική σας. Είναι καιρός πλέον, αυτοί που «στρατολόγησαν» και γέμισαν το κεφάλι αυτών των παιδιών με χιλιάδες ανοησίες να καταλάβουν ότι η βία είναι ο καλύτερος σύμβουλος του χάους. Είναι καιρός πλέον να καταλάβουν, ότι αυτοί είναι στη πραγματικότητα οι ένοχοι, που πήραν το Μάνο και το Γιώργο, από τους ανθρώπους που τους νοιάζονταν και τους αγαπούσαν.


Υ.Γ Ο Αλέξανδρος παλεύει ακόμα για τη ζωή του. Εύχομαι να του τη χαρίσει ο Θεός και να βγει πιο δυνατός από αυτή τη περιπέτεια. Εύχομαι να γίνει ο ήρωας του δίχρονου παιδιού του. Εύχομαι να παραμείνει το φως των ματιών της μάνας του. Εύχομαι να έχει η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, έναν «ήρωα» λιγότερο και να κερδίσουμε όλοι εμείς, ΕΝΑΝ ΕΛΛΗΝΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ.