Η σιωπή της ντροπής

KON 3ANEL BUT, BUT CŔDEL AMA ÉM KON CŔDEL BUT, BUT 3ANEL

Όποιος ξέρει πολλά, πολλά τραβάει αλλά επίσης και όποιος τραβάει πολλά, πολλά ξέρει.

Τσιγγάνικο ρητό γραμμένο στη τσιγγάνικη γλώσσα (romani)

 Έχω μία φίλη καρδιακή που είναι τσιγγάνα, ένας πραγματικά όμορφος άνθρωπος και στο «μέσα» και στο «έξω» του. Μία φύση ευγενική, πρόσχαρη, αισιόδοξη. Το πρόσωπο της είναι ένα χαμόγελο και τα χέρια της μία αγκαλιά για όλο τον κόσμο. Είναι μορφωμένη, καλλιεργημένη, άξια μητέρα και αξιολάτρευτη σύζυγος, ένα παράδειγμα προς μίμηση για όλα τα ανθρώπινα όντα. Ο πατέρας της είναι και αυτός φυσικά τσιγγάνος και είναι αγαπημένος άνθρωπος. Έντιμος, καθαρός στη ματιά και ξεκάθαρος στη συμπεριφορά. Ντόμπρος, σου μιλάει και σε κοιτάει στα μάτια, σου δίνει το χέρι με τη καρδιά του και σου χαρίζει τη φιλία του άδολα και απλόχερα. Έχω και ένα βαφτισιμιό τσιγγάνο. Είναι κούκλος. Μεγάλα καστανά ματάκια με μία ατελείωτη γλύκα. Έχει και τρία αδέρφια, δύο αγόρια και ένα κορίτσι. Όλα πάνε στο σχολείο και στα αγγλικά, όπως όλα τα παιδάκια της ηλικίας τους. Οι γονείς τους είναι φιλότιμοι και εργατικοί. Κουμπάροι, από εκείνη την παλιά στόφα που σε θεωρούν συγγενή τους, σου ανοίγουν το σπίτι και την καρδιά τους. Καλά διαβάσατε «σου ανοίγουν το σπίτι τους», γιατί έχουν σπίτια. Γιατί είναι έντιμοι και έννομοι ΕΛΛΗΝΕΣ πολίτες.

Ο πατέρας του κουμπάρου μου πολέμησε στο Γράμμο και το Βίτσι. Έζησε την υπόλοιπη ζωή του με μία σφαίρα σφηνωμένη στο κεφάλι του, χωρίς να επιβαρύνει την πολιτεία με μία ακόμα σύνταξη αντιστασιακού. Οι κουμπάροι μου έχασαν το σπίτι τους στο σεισμό του 2009, δεν πήραν ποτέ καμία αποζημίωση. Με τρία παιδιά στην αγκαλιά και ένα στη κοιλιά τότε, ξανάχτισαν το σπιτικό τους με τα χέρια και τον ιδρώτα τους. Μία στέγη για να μπουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους από κάτω. Να μην έχουν ανάγκη κανένα. Την άνοιξη του 2012, τους καλέσαμε για να ένα καφέ στου Ζόναρς. Έφτασαν πρώτοι και έκατσαν έξω παρ όλη τη ψύχρα και με το μικρό αγκαλιά για να μας περιμένουν. Όταν τους προτείναμε να μπούμε μέσα, μας κοίταξαν επιφυλακτικά και προφασίστηκαν το μικρό για να μη κάνει ζημιά. Η αιτία ήταν άλλη και ήταν προσωποποιημένη στη σερβιτόρα που μας κοιτούσε με μισό μάτι και μάλιστα ζήτησε να πληρωθεί πριν καλά καλά αφήσει το δίσκο με τη παραγγελία μας. Από το τραπέζι μας βλέπαμε τη κουζίνα του περίφημου Ζόναρς. Ήταν γεμάτη με Πακιστανούς….. μόνο οι ΕΛΛΗΝΕΣ τσιγγάνοι ήταν ανεπιθύμητοι. 

Το Ελληνικό κράτος, βαδίζει στα στερεότυπα… ότι διαφέρει το περιθωριοποιεί και αντί να το μελετήσει, να το κατανοήσει και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένταξη, το βάζει στην άκρη και το θυμάται για να το αναθεματίσει κάθε φορά που υπάρχει παραβατικότητα. Παραβατικότητα που είναι απόλυτα φυσιολογικό μια και τους αγράμματους, τους αμόρφωτους και τους πένητες είναι πολύ εύκολο να τους εκμεταλλευτούν οι εγγράμματοι, μορφωμένοι, γιατροί, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, δήμαρχοι ή ακόμα και βουλευτές. Εκατομμύρια ευρώ έχουν δοθεί από την Ευρωπαϊκή ένωση για τη στέγαση, τη δημιουργία επιχειρήσεων, τη μόρφωση αλλά και την ενσωμάτωση των τσιγγάνων, χρήματα που ποτέ δεν δόθηκαν … Αλήθεια που πήγαν; Όλοι θυμούνται τους τσιγγάνους όταν είναι να αποσπάσουν ψήφους με μεγάλα λόγια και ανίερες υποσχέσεις. Η περίφημη αριστερά με τα «μεγάλα» έργα και την κοινωνική παρέμβαση, ενδιαφέρεται μόνο για τους λαθρομετανάστες. Αν τύχει και οι λαθρομετανάστες είναι Ρομά, τότε και μόνο τότε κάποιοι ενδιαφέρονται έστω πλασματικά για τη τύχη τους. Τελικά είναι αμάρτημα να είσαι ΕΛΛΗΝΑΣ τσιγγάνος;

Τι κι αν πληρώνουν φόρους, τι κι αν χτίζουν σπίτια, τι κι αν στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο, τι κι αν υπηρετούν στο στρατό, τι κι αν κάποιοι από αυτούς προσπαθούν με νύχια και με δόντια να απεγκλωβιστούν από τα δεινά του να είσαι τσιγγάνος και να σε δείχνουν με το δάχτυλο. Η πολιτεία αρνείται πεισματικά να τους αγκαλιάσει και να τους δεχτεί. Αρνείται πεισματικά να κατανοήσει τη διαφορετικότητα τους, αρνείται να τους δεχτεί ως πολίτες αυτής της χώρας. Αρνείται να τους δώσει τη δυνατότητα να ζήσουν ως άνθρωποι, ισότιμα σε μία κοινωνία με ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες. Αρνείται να τους παραχωρήσει το βασικό δικαίωμα ενός ανθρώπου για να έχει μόνιμη εγκατάσταση σε χώρους με βασική ασφάλεια και υγιεινή. Αρνείται τη δημιουργία υποδομών για μόνιμη και σταθερή εργασία. Το κυριότερο τους αρνείται το δικαίωμα της μόρφωσης και του περιορισμού του αναλφαβητισμού. Όχι ευθέως, αλλά προσχηματικά αφού αρνείται να δει κατάματα την πραγματικότητα και τους θεωρεί σκουπίδια που μπορεί να κρύψει κάτω από ένα αόρατο χαλί. Η αλήθεια είναι, ότι σε κάτι είναι πολλοί καλοί οι ΕΛΛΗΝΕΣ τσιγγάνοι, στο να υφαρπάζουν τη ψήφο τους.  

Γράφοντας αυτό το άρθρο θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει κάποτε και με είχε συγκλονίσει. Το είχε γράψει η Μαρία Δημητρίου, τσιγγάνα και έλεγε πως η μεγάλη δυσκολία ξεκινάει από τα σχολικά χρόνια, από την πρώτη δημοτικού όπου αντιμετωπίζουν τη μέγιστη δυσκολία του να κατανοήσουν λέξεις που δεν γνωρίζουν, που δεν είναι οικείες, που στη πραγματικότητα θα χρησιμοποιήσουν μόνο μέσα στη τάξη. Πράγματα που γι άλλα παιδιά είναι αυτονόητα και κεκτημένα. Έννοιες που τις περισσότερες φορές ωθούν τα τσιγγανόπουλα να εγκαταλείψουν τον «πόλεμο» πριν καν ξεκινήσει. Δύο κόσμοι με διαφορετική νοοτροπία, που αυτά τα παιδιά καλούνται να αντιμετωπίσουν από την τόσο τρυφερή ηλικία και εν μέσω της ευρύτερης αποδοκιμασίας αλλά και του ρατσισμού των συμμαθητών, δασκάλων και καθηγητών. Σκεφτείτε λίγο τη ψυχή αυτών των παιδιών που αν είναι λιγότερο ικανά αντιμετωπίζονται ως γυφτάκια και αν είναι άξια αντιμετωπίζονται με φθόνο και υπεροψία. Από την άλλη έχουν να παλέψουν και με τη φυλή τους και τα στερεότυπα, κυρίως αν είναι γυναίκες που πρέπει να παντρευτούν, που τα γράμματα τους είναι άχρηστα για να καθαρίζουν και να μαγειρεύουν. Που δεν θα τους επιτραπεί ποτέ να εργάζονται ή να συνεργάζονται με ένα «γκατζέ» Που πρέπει να ντρέπονται γιατί είναι τσιγγάνες όταν κανένας δεν ντρέπεται γιατί είναι από τη Κρήτη, την Ήπειρο ή την Αθήνα. Που πρέπει να κρύβονται γιατί είναι ΕΛΛΗΝΕΣ τσιγγάνοι.

Χρόνια τώρα δεκάδες ΜΚΟ φροντίζουν τους αλλοδαπούς, με χρήματα του Ελληνικού κράτους καμία όμως μέριμνα δεν έχει δοθεί για τους τσιγγάνους. Αποσπασματικά και χωρίς κανένα στρατηγικό σχέδιο για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα τους, όλοι τους θυμούνται παραμονές εκλογών. Η υποχρεωτική εκπαίδευση, η εξασφάλιση στέγης και η καταστολή της εγκληματικότητας μπορεί να τους βοηθήσουν να ενταχτούν στη κοινωνία. Μπορούν ακόμα και υπηρετώντας στην Ελληνική αστυνομία να βοηθήσουν στην επόπτευση και τον περιορισμό της εγκληματικότητας στις περιοχές τους. Η γκετοποίηση και ο περιορισμός δεν είναι λύσεις, είναι πράξεις απελπισίας που οδηγούν σε αλυσιδωτές αντιδράσεις που τα αποτελέσματα τους υφίστανται ολόκληρη η Ελληνική κοινωνία. Δεν είναι δυνατό στον 21^ο αιώνα να δεχόμαστε να γεννιούνται παιδιά εκτός νοσοκομείων με πλημμελή υγιεινή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη μόνο και μόνο γιατί τα επιδόματα τοκετού δίνονται μόνο σε όσες γεννάνε στα σπίτια τους. Δεν είναι δυνατό να καταγράφονται παιδιά στα ληξιαρχεία μόνο με τη παρουσία δύο μαρτύρων. Δεν είναι δυνατόν οι μορφωμένοι να εκμεταλλεύονται τους αδύναμους για να κερδίσουν και πάντα στο επίκεντρο να βρίσκονται οι ΕΛΛΗΝΕΣ τσιγγάνοι.

Κι όμως είναι τόσο ωραία να ακούς τα παιδάκια να τραγουδάνε μελωδικά «… ρομ σο σουκαρ, σο σουκαρ τε πφενεν τουκέ…» «… τσιγγάνο τι ωραία, τι ωραία να σε λένε…» και αμέσως μετά ν’ ανατριχιάζεις και να σπαράζει η καρδιά σου, μόλις προχωράνε στο παρακάτω στίχο, όταν καταλαβαίνεις ότι από μικρά παιδιά, γνωρίζουν ποια είναι η θέση που κατέχουν σε αυτό τον κόσμο. «… Ρομ ναι κολάι του τε αβες…» «… τσιγγάνος, δεν είναι εύκολο να είσαι…» Μήπως τελικά θα έπρεπε το τραγουδάκι να λέει, "... ΕΛΛΗΝΑΣ τσιγγάνος, δεν είναι εύκολο να είσαι".