Οι αριστεροί δολοφονημένοι, «ήρωες»

Κατέβηκε χθες βράδυ από τον τοίχο, μου πέταξε στα μούτρα τον μπερέ, μου μίλησε σκληρά, μου είπε: "Ρε έχω πεθάνει, είμαι καλά, άλλη αφίσα βρείτε κι άλλο μύθο"

Δεν είχε κλείσει μάτι τελευταία, του είπαν πως τον είδαν στην σχολή, στο μποξεράκι κάποιου φοιτητή, σ’ ένα φλιτζάνι, σ’ ένα tatoo, σε BMW με τραβεστί παρέα

Che θα πεθάνεις ξανά σ’ ένα πάρτι με φλώρους, Che θα πεθάνεις ξανά σ’ ένα δρόμο μ’ εμπόρους, Στην καρδιά μιας χαμένης γενιάς θα πεθάνεις ξανά, Che θα πεθάνεις ξανά σε μπαράκια ορθίων, Che θα πεθάνεις ξανά σε γραφεία γελοίων, Στα υπόλοιπα της αγοράς θα πεθάνεις ξανά

Κατέβηκα χθες βράδυ απ’ την ζωή μου, τους πέταξα στα μούτρα ένα γεια, ήμουν ο Che με όπλα αγκαλιά, έχουν πεθάνει, είμαι καλά, Venceremos ματώνει η φωνή μου

Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Ξεκινώντας αυτό το άρθρο, θέλω να ξεκαθαρίσω ορισμένα πράγματα για να γίνει σαφές, ότι η κριτική που ασκείται, δεν έχει σκοπό να υποβαθμίσει τη δολοφονία ενός ανθρώπου, σε καμία περίπτωση. Οι πράξεις βίας γενικά, αλλά και ειδικά αυτές που γίνονται για ιδεολογικές ή πολιτικές διαφορές και πολύ περισσότερο αυτές που γίνονται ενορχηστρωμένα και προγραμματισμένα για να αφαιρεθεί μία ανθρώπινη ζωή, είναι κατακριτέες. Δεν ξέρω άλλη πιο ισχυρή λέξη, που να μπορεί να τονίσει ότι κανένα κίνητρο δεν μπορεί να είναι δίκαιο όταν λερώνεται, από το αίμα ενός ανθρώπου, ότι και να πίστευε το θύμα, ότι και να πρέσβευε ο θύτης. Καμία ιδεολογία δεν δικαιούται να πρεσβεύει την αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής και κανένας δεν μπορεί και δεν πρέπει να διώκεται για τις ιδέες του, όποιες και να είναι αυτές, όταν δεν συνεργούν και δεν προωθούν τη βία. Κανένα «αλλά» δεν χωράει στα προλεγόμενα και καμία εξαίρεση.

Η κριτική που θα ασκηθεί, αφορά κατά αποκλειστικότητα το ήθος, που πρέπει να διέπει ένα «δημόσιο» πένθος ακόμα και αν υπάρχει βίαιος θάνατος και δικαιολογημένη οργή για το θύτη ή τους ηθικούς αυτουργούς. Η αστυνομία και σε βάθος χρόνου η δικαιοσύνη, είναι υπεύθυνες για την τιμωρία των ενόχων και πρέπει να μένουν έξω από ενορχηστρωμένες κινήσεις προπαγάνδας και επηρεασμού της κοινής γνώμης, που για άλλη μία φορά παρατηρούμε στους δέκτες μας. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που έγινε και το 2008 με τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, που σε τίποτα απολύτως δεν ομοιάζει με αυτή του Παύλου Φύσσα. Το μόνο κοινό που έχουν είναι η ενορχηστρωμένη προπαγάνδα που τις συνοδεύει και φυσικά η ιδεολογία των θυμάτων. Ανάλογες βέβαια «κινήσεις» δεν έγιναν ποτέ για κάποια άλλα θύματα όπως οι Γιώργος Ανδριτσόπουλος, Παρασκευή Ζούλια, Αγγελική Παπαθανασοπούλου, Επαμεινώνδας Τσακάλης, Περικλής Ρεπάτης, Μανώλης Κοντόπουλους και Ιωάννης Νεμετζίδης. Αν δεν τους αναγνωρίζετε, δεν πειράζει…. Ο ένας ήταν "μπάτσος, γουρούνι, δολοφόνος" και οι υπόλοιποι, είναι οι νεκροί της ΜΑΡΦΙΝ και του Κ. Μαρούσης. Όπως το διαβάσατε, νεκροί, ΟΧΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΙ. Γιατί δολοφονημένοι είναι ΜΟΝΟ οι αριστεροί, αναρχικοί και πάει λέγοντας. Βλέπετε αυτοί δεν είχαν μανούλες να «κλαίγονται» στα κανάλια και ο θάνατος τους δεν αποτελεί «θέμα»  για τους δημοσιογράφους-φερέφωνα της αριστερής προπαγάνδας. Δεν υπήρξε κανένας σκηνοθέτης για να κάνει αφιερώματα γι αυτούς, καμία αδερφή να πονέσει, καμία οικογένεια να αναθεματίσει. Το μόνο που υπήρξε γι αυτούς, είναι η πραγματική αξιοπρέπεια ενός πένθους, που ανήκει σε όλους τους Έλληνες.

Η μητέρα του Παύλου Φύσσα, «συγκλόνισε» με τις δηλώσεις της, το πανελλήνιο ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα συγκλόνισε τρεις ομάδες, που ανήκουν στο πανελλήνιο,  τη κάθε μία για τους δικούς της λόγους. Πρώτη και κύρια ομάδα που συγκλονίστηκε, είναι αυτή των αριστερών, που «ρίγησε» από ανάγκη να προβάλει για μία ακόμα φορά, τη προπαγάνδα, που φέρνει όλους τους πολέμιους της αριστεράς, να είναι εν δυνάμει δολοφόνοι των «αγγέλων» της αριστεράς ή ακόμα καλύτερα των φερόμενων ως «απολιτίκ». Παλιό το παραμύθι και τα διαθέτει όλα, πρίγκιπα, δράκο και το κυριότερο ηρωικό τέλος που κάνει άπαντες να δακρύζουν και να μέμφονται όλους όσους νομίζουν, ότι ομοιάζουν με το δράκο. Αν δεν το καταλάβατε, ο συγκεκριμένος θάνατος είναι ιδανικός για να δημιουργήσει άλλο ένα ήρωα για την αριστερά, ανάλογο με τον Αλέξη Γρηγορόπουλο.

Το μόνο ανυπέρβλητο εμπόδιο στην επανάληψη του Δεκεμβρίου του 2008, ήταν ότι η δολοφονία του Φύσσα, έλαβε χώρα σε περίοδο καλοκαιρινής ραστώνης και τα «παιδιά» με τις κουκούλες που ήταν στις παραλίες της Μυκόνου, βαριόντουσαν να κάψουν την Αθήνα. Ο Παύλος Φύσσας, ως νεκρός είναι αξιοσέβαστος, καθότι οι νεκροί κατά τους αρχαίους ημών προγόνους πρέπει να λαμβάνουν μόνο τιμές. Πλην όμως όσο ήταν εν ζωή,  δεν υπήρξε φιλειρηνικός πολίτης, που δεν ασχολούνταν με την πολιτική, σε αντίθεση με αυτά που ισχυρίζεται η μητέρα του. Είχε σαφή και ξεκάθαρη πολιτική θέση και τοποθέτηση. Οι στοίχοι του, τους οποίους παραθέτουμε, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία "...Σήκωσε την αντένα γαμώ τον φασισμό σου πουτάνας γέννα ναι καλά κατάλαβες αυτό εδώ είναι για σένα. Διάλεξε θέλεις κρεμάλα ή τρεχάλα, γαμιέται κάθε είδους φασίστας μαλάκα και πάμε γι' άλλα. Γάμα τους, πάτα τους, γάμα τους, κατούρα τους τα μούτρα και γάμα τους τη φάρα τους..." Το ότι το κήρυγμα μίσους και η προτροπή σε βία, έχει μουσική υπόκρουση και οι στοίχοι ανήκουν σε δολοφονημένο, δεν το κάνει λιγότερο παράνομο ή αποδοκιμαστέο.

Σε αυτό το σημείο έρχεται και η δεύτερη ομάδα που συγκλονίστηκε από τα λεγόμενα της μητέρας του Παύλου Φύσσα και είναι οι αδαείς από πολιτικά παιγνίδια, οι μητερούλες που μπαίνουν στη θέση της και οι «υπερευαίσθητοι», σε συνδυασμό με τις αρισερόστροφες «μανούλες», στη χειραγώγηση των μαζών, αντιδρούν και αντιπαρέρχονται με δακρύβρεχτα «επιχειρήματα» , που υπογραμμίζουν, πως μια μάνα που μόλις έθαψε το παιδί της, δικαιούται να γίνεται υπερβολική, να παραλογίζεται, ακόμα και να ασχημονεί. Ότι πρέπει να κατανοούμε και να μη δίνουμε σημασία, να μη την κάνουμε αντικείμενο-σημαία κριτικής. Να μην  ασχολούμαστε, ούτε να την παίρνουμε στα σοβαρά, από σεβασμό στην τραγωδία της. Μπορούμε να ακούσουμε ακόμα και ότι η συγκυρία είναι τέτοια, που για ανθρωπιστικούς και μόνο λόγους δεν πρέπει να ασχολούμαστε με τη μητέρα του νεκρού και τις υπερβολές της. Ότι θεωρητικά είναι ένα ανθρώπινο ερείπιο, που κατά πάσα πιθανότητα έχασε κάθε λόγο ζωής και ύπαρξης και για αυτό δεν πρέπει να εξεγειρόμαστε, όταν ασχημονεί. Με δεικτική υποσημείωση, πως αν κάνει τα ίδια και του χρόνου, τότε το βλέπουμε για το πως θα αντιδράσουμε. Μέχρι τότε όμως, πρέπει να το βουλώνουμε, διαφορετικά δεν έχουμε αιδώ! Αλλού μπορούν να μας απαντήσουν πιο στοχευμένα και πιο πιασάρικα και να μας πουν, ότι υπάρχει αγωνία από τη πλευρά μας, μήπως από τα ψέματα, που πάνω στον πόνο της εκστομίζει η μητέρα Φύσσα, ωφεληθεί το αντίπαλο πολιτικό δέος. Παράλληλα, να μας αποδώσουν σπουδή για  να το προλάβουμε και να το καταδικάσουμε, πράγμα που μας κάνει αποκρουστικούς.

Καλή η ανωτέρω προπαγάνδα, μόνο που η πολλή αφέλεια, κάνει κακό. Η μητέρα Φύσσα από το πρώτο λεπτό και εν γνώσει της, πήρε «σβάρνα» τις τηλεοράσεις. Δεν έχει αφήσει κανάλι για κανάλι που να μη δώσει συνέντευξη, λέγοντας διαρκώς ψέματα. Απευθύνεται στους αστυνομικούς και τους λέει μπάτσους, απευθύνεται στους μάρτυρες και υποδεικνύει, ότι κακώς παρέδωσαν στην αστυνομία το οπτικοακουστικό υλικό που κατείχαν. Μιλάει διαρκώς με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τους πάντες και μόνο όσοι συμφωνούν ιδεολογικά μαζί της, είναι άξιοι. Επομένως, μόνη της έγινε αντικείμενο κριτικής εφόσον εξέθεσε τον εαυτό της στη διάθεση του κοινού που παρακολουθεί, το θέατρο του παραλόγου. Ποια είναι η αξιοπρέπεια; Τα ψέματα και οι ανακρίβειες; Αυτά που όταν τα ακούς μία φορά, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε δέκα τα καταπίνεις για να μη φανείς άπονος, αλλά όταν τα ακούς σε όλες τις συνεντεύξεις, σε όλους του δημοσιογράφους, σε όλα τα κανάλια κάθε μέρα επί 15 και πλέον μέρες συνειδητοποιείς ότι πρόκειται περί ενορχηστρωμένης προπαγάνδας, που συνειδητά πραγματοποιείται. Δεν είπε, το παιδί μου ήταν υπέροχο, μοναδικό καταπληκτικό και ανεπανάληπτο, αυτό θα ήταν υπερβολή και δεν θα έλεγε κανείς τίποτα. Είπε, το παιδί μου δεν είχε σχέση με την πολιτική και δίδασκε την αγάπη. Αυτά τα τελευταία είναι ΨΕΜΜΑΤΑ και είναι ειπωμένα εν γνώση της αλήθειας. Οι στοίχοι του κηρύττουν το μίσος και προτρέπουν σε βία και εγκλήματα κατά ζωής, που δεν έχουν καμία σχέση με την αγάπη και το κυριότερο, είναι πολιτικοί στοίχοι γιατί στρέφονται κατά μίας συγκεκριμένης πολιτικής άποψης. Μπορείτε να λέτε ότι θέλετε, αλλά η αλήθεια δεν παύει να είναι αλήθεια και να πρέπει κάποια στιγμή να πούμε φτάνει στη προπαγάνδα ...... γιατί δεν ξέρω και πολλές μανάδες, που να περιφέρουν τον πόνο τους για το χαμό του παιδιού τους, επί δύο εβδομάδες από κανάλι σε κανάλι και από δημοσιογράφο σε δημοσιογράφο.

Αν δεχτούμε δε, ότι όλη αυτή η κριτική γίνεται με ποταπά κίνητρα που αποσκοπούν σε πολιτικά οφέλη γιατί να μη δεχτούμε ότι αυτές καθαυτές οι πράξεις και τα λόγια της μητέρας του Παύλου Φύσσα, αποσκοπούν και αυτές σε πανομοιότυπα ποταπά πολιτικά οφέλη; Γιατί να μη δεχτούμε ότι και οι δημοσιογράφοι που τη βγάζουν στο γυαλί αποσκοπούν σε ακροαματικότητα; Γιατί να μη δεχτούμε ότι «χτυπάνε» σε ένα αφελές ή ευαίσθητο κοινό; Γιατί να μην συνυπολογίσουμε ότι ένας ενήλικος και μάλιστα ακραία πολιτικοποιημένος, γνωρίζει που αποσκοπούν οι δημοσιογράφοι; Γιατί να δεχτούμε ότι ένας ενήλικος και μάλιστα ακραία πολιτικοποιημένος, δεν είναι σε θέση να κρατήσει τη ψυχραιμία του και να κάνει καλά υπολογισμένες κινήσεις που να αποσκοπούν σε πολιτικά οφέλη; Εν τέλει πως είναι δυνατόν κάποια πονεμένη μάνα να γίνεται εν γνώσει της μαϊντανός των καναλιών, αν δεν αποσκοπεί κάπου συγκεκριμένα; Φυσικά καμία απάντηση δεν μπορεί να δοθεί σε όλα αυτά τα ερωτήματα ή τουλάχιστον καμία που να ικανοποιεί τη λογική.

Τέλος φτάνουμε και στην ομάδα των ενοχικών υποστηρικτών, του αντίπαλου δέους της αριστεράς, που αναπαράγουν τα λεχθέντα και καλούν σε συμπαράσταση και τους υπόλοιπους που δεν έχουν συμμορφωθεί και άθελα τους ή από πολλή βλακεία γίνονται παίγνια και φορείς προπαγάνδας. Καταντάει γελοιότητα πλέον τόση υποτέλεια στην αριστερή θολοκουλτούρα και εκμετάλλευση των νεκρών για ίδια οφέλη. Η ιδεολογική σκύλευση των νεκρών, θα έπρεπε να αποτελεί ποινικό αδίκημα, όπως επίσης και η ανήκουστη βλακεία, του να υποκύπτει κάποιος εκβιαστικά στην οποιαδήποτε προπαγάνδα. Δεν ξέρω πως πρέπει να κλείσω αυτό το δημοσίευμα, πέρα από το να προτρέψω άπαντες να αποκτήσουν παιδεία και να σταματήσουν να υποκύπτουν στη βία του Γκεμπελισμού της αριστεράς και στη χειραγώγηση. Να σταματήσουν άπαντες να λένε αυτό που θέλουν οι απέναντι, να ακουστεί και να προτρέπουν αλλήλους να λένε αυτό που ΠΡΕΠΕΙ. Την αλήθεια δηλαδή. Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε πειθήνια όργανα του politically correct και να ξεκινήσουμε να στιγματίζουμε τα ανάρμοστα λεχθέντα, τα ψέματα και τις ανακρίβειες από όπου και αν προέρχονται και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Οι συνεντεύξεις και οι δημόσιοι διάλογοι πρέπει να κρίνονται από το περιεχόμενο τους και όχι κατά το δοκούν από το πρόσωπο και τις συνθήκες στις οποίες δρα. Το βασικότερο όλων είναι να σταματήσουμε να δεχόμαστε εκβιασμούς και διαδικτυακούς τραμπουκισμούς, όταν τα πιστεύω μας και οι αλήθειες δεν γίνονται αποδεκτές για τον οποιονδήποτε λόγο.