Το να γεννιέσαι Έλληνας, είναι τιμή!

Τέσσερις φορές στη ζωή μου, ένιωσα ασήκωτο το βάρος του να είσαι Έλληνας, τις δύο έκλαιγα από τη τιμή και τις άλλες δύο έκλαιγα από τη ντροπή, αμέτρητες όμως ήταν οι φορές που ένοιωσα τη χαρά και την περηφάνια. Όταν φόρεσα το Εθνόσημο στη στολή του Εφέδρου, όταν η Ελληνική Σημαία στόλιζε τη στολή του εθελοντή σε αποστολές σε ξένες χώρες, πάντα όταν άκουγα τον Εθνικό Ύμνο και θωρούσα τη Γαλανόλευκη. Μαζί σας όμως θα ήθελα να μοιραστώ, αυτές τις τέσσερις φορές που ανέφερα στην αρχή. Τις δύο πρώτες φορές ανταπέδωσα στη πατρίδα μου, το προνόμιο που μου χάρισε του να είμαι Έλληνας και να βιώνω τον πολιτισμό και την ιστορία της μέσα στο dna μου και τις άλλες δύο εισέπραξα τη ντροπή του να είσαι Έλληνας και να εκλέγεις ανθέλληνες. Τέτοιες μέρες, θα ήταν προτιμότερο να συζητάμε μόνο για τις δύο πρώτες περιπτώσεις, πλην όμως αν δεν κατανοήσουμε τις δύο τελευταίες δεν θα μπορέσουμε ποτέ να είμαστε αρκετά περήφανοι για τις άλλες, τις τόσο σπάνιες. Αν μπορούσα να κάνω μία ευχή θα ήταν να ξαναζήσω τις περήφανες στιγμές, όχι μέσα από φωτογραφίες και βίντεο, αλλά πραγματικά ζωντανά.

Την πρώτη φορά που αισθάνθηκα περήφανος ως Έλληνας ήταν στα 17, όταν σήκωσα στα χέρια μου την Ελληνική Σημαία, ως Σημαιοφόρος. Για έναν ανεξήγητο λόγο από τη πρώτη στιγμή που Τη κράτησα, στα μάτια μου έτρεχαν ποτάμι τα δάκρυα. Ένοιωσα μικρός και πολύ λίγος για τέτοιο βαρύ φορτίο τιμής. Ίσως να άξιζε να την κρατήσουν στα χέρια τους οι παππούδες μου, που έχυσαν το αίμα τους το 40 για να μείνει αυτός ο τόπος λεύτερος, αλλά εγώ; Εγώ τι παραπάνω είχα κάνει από το να διαβάζω και να έρθω πρώτος, για το δικό μου ατομικό συμφέρον; Ποια ήταν η συμβολή μου σε αυτό το τόπο που οι ήρωες θεριεύουν με πολύ αίμα, δάκρυα και πόνο; Εκείνες τις δύο παρελάσεις που κράτησα τη Σημαία, προσπάθησα να βάλω τον εαυτό μου στη θέση των άξιων προγόνων μου και να υποσχεθώ στον εαυτό μου ότι θα έκανα ότι ήταν δυνατό για να συνεχίσω τη γενιά μας με τιμή και με το να κρατώ τις μνήμες ζωντανές.  

Την επόμενη φορά δε την κράτησα απλά στα χέρια μου, την ανέβασα στο πιο ψηλό βάθρο, αφήνοντας τον κόσμο να τη θαυμάζει και εκεί στη μακρινή Βραζιλία, να είναι ένα ολόκληρο στάδιο, όρθιο, στο άκουσμα του Εθνικού μας Ύμνου. Οι Έλληνες της παροικίας, παραληρούσαν, δεκάδες Ελληνικές Σημαίες ξεπήδησαν στις εξέδρες και εγώ έκλαιγα και από τους λυγμούς, με το ζόρι ψιθύριζα τον Εθνικό Ύμνο κοιτάζοντας τη Σημαία μας που ανέβαινε σιγά σιγά, με ένα ελαφρύ αεράκι να την κυματίζει. Την επόμενη στιγμή ο προπονητής μου, που ήξερε την υπέρμετρη λατρεία μου για την Ελληνική Σημαία, με τύλιξε με μία τεράστια και με έσπρωξε στο γήπεδο για να χαιρετίσω τους θεατές και κυρίως τους συμπατριώτες μας. Εκείνο το βράδυ κρατούσα τη Σημαία πάνω μου σφιχτά και δεν την άφησα, ούτε κι όταν έπεσα να κοιμηθώ. Ήταν ότι πιο γλυκό είχα κρατήσει στην αγκαλιά μου και για λίγο ένοιωσα ότι και εγώ είχα βυθιστεί στο υπέροχο γαλάζιο και λευκό.  Αυτή τη φορά είχα κάνει και εγώ το ελάχιστο χρέος μου για να είναι τόσο ψηλά όσο μονάχα στην Ελληνική Σημαία αξίζει.    

Τι επόμενες δύο φορές, έκλαψα πικρά και έτυχε να είμαι μέσα σε κόσμο σε διεθνή συνέδρια. Η μοίρα μου επιφύλαξε τη μία φορά να είμαι στο βήμα ως ομιλητής την ώρα που από μου έφεραν σε χαρτάκι την ενημέρωση για τα Ίμια και την επόμενη φορά, να είμαι καθισμένος όταν ανακοίνωσαν από τα μεγάφωνα τη σύλληψη Οτσαλάν και όλοι οι σύνεδροι γύρισαν και κοίταξαν προς το μέρος μου. Ντράπηκα και κατέβασα το κεφάλι, την ώρα που δίπλα μου ένας Άγγλος μηρύκαζε χασκογελώντας, το «είναι δύσκολο να είσαι Έλληνας αυτές τις μέρες…» Μόνο που δεν υπολόγισε την απάντηση. «Πάντα είναι δύσκολο να είσαι Έλληνας. Βλέπεις οι πρόγονοι μας έβαλαν πολύ ψηλά τον πήχη και σήμερα δυστυχώς αντιγράφοντας όλους εσάς, ευτελίσαμε την αξία μας. Πάντως είναι άλλο να διαπράττουν «εγκλήματα» οι Έλληνες και άλλο τα Ελληνόφωνα αντίγραφα τους.» Μάλλον δεν κατάλαβε καν τι του είπα γιατί πως να κατανοήσει τη διαφορά του να είσαι Έλληνα όπως ο Γιαλοψός, ο Καραθανάσης και ο Βλαχάκος και Ελληνόφωνος όπως ο Πάγκαλος όταν είπε πως τη Σημαία την πήρε ο αέρας ή όπως ο Σημίτης που ευχαρίστησε τους Αμερικανούς για τον ανείπωτο εξευτελισμό μας.  Πόσο μάλλον να ενεργείς όπως ο Πήλιος Γούσης ή ο εφιάλτης, σαν να είσαι ένα άλλος προδότης, όπως έγινε στην υπόθεση Οτσαλάν.

Πάντως πικρά, πρέπει να κλαίνε και όλοι οι Έλληνες ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους, αν μπορούσαν να δουν, τους κανακάρηδες – μαμμόθρεφτους και τις ομορφοκόρες – ζουρλοπαντιέρες, των νεοελλήνων, να «παρελαύνουν» οι μεν με τζιν και μπλουζάκια με στάμπες αντεθνικών συνθημάτων και οι δε με τις φουστοζώνες και τους κοθόρνους, φτύνοντας, βρίζοντας και μουντζώνοντας, διαλύοντας παρελάσεις και απαξιώνοντας το Έθνος και τους Έλληνες που έδωσαν το αίμα τους για να ζούνε οι ίδιοι ελεύθεροι να υποδαυλίζουν το διχασμό, το μίσος και να αναζητούν αδερφικό αίμα. Αν μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι Έλληνες είναι αδέρφια με τους Ελληνόφωνους. Από την άλλη ίσως και να γελάνε με τα χάλια μας …. Με τις φτερούδες και τις κοκότες, που παρελαύνουν "δόξα και τιμή" στις gay parade, με άρματα και φορεσιές drag Queen show, με τη συμμετοχή και την επιδοκιμασία των τοπικών αρχόντων. Ίσως και να μας φτύνουν,  όταν βλέπουν τους ισλαμιστές να μαγαρίζουν τα άγια χώματα που αυτοί ελευθέρωσαν και να ακούνε τους μουεζίνηδες να  κηρύττουν μέσα στις Ελληνικές πλατείες, το κοράνι.

Σταθερά, αυτός ο τόπος αφελληνίζεται και οι μάνες σταμάτησαν να γεννάνε Έλληνες, πόσο μάλλον ήρωες. Ελάχιστες οι φωτεινές εξαιρέσεις, ενός λαού που οι μισοί φτιασιδώνουν τυχαίους νεκρούς και τους ενδύουν  με «ηρωικά» στεφάνια για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες και τους στόχους των Ελληνόφωνων.  Οι άλλοι μισοί απλά δεν μιλάνε…. και αφήνουν ανενόχλητους τους υπόλοιπους να κατεδαφίζουν ότι χτίστηκε με αίμα, πόνο και κόπο τόσα χρόνια. Στη χώρα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, της Μαντούς Μαυρογένους, του Γεώργιου Καραϊσκάκη και της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας, τιμάμε τη μνήμη του σφαγέα των Ελλήνων, Κεμάλ Ατατούρκ. Στη χώρα του Κώστα Περρίκου, της Πηνελόπης Δέλτα, της Ηρώς Κωνσταντοπούλου, του Μαρδοχαίου Φριζή και του Μανώλη Πατεράκη, δίνουμε συντάξεις στους κομμουνιστές «αντιστασιακούς» που δολοφόνησαν χιλιάδες Ελλήνων, πολύ περισσότερους από αυτούς που σκότωσαν Ιταλοί και Γερμανοί μαζί. Στη χώρα του Κώστα Ηλίακη, του Αριστοτέλη Γκούμα, του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού, ονομάζουμε πλατείες και δρόμους, με τα ονόματα του Αλέξη Γρηγορόπουλου και του Παύλου Φύσσα. Αν δεν είναι αυτό εξευτελισμός, δεν ξέρω τι θα μπορούσε να είναι.

Υ.Γ  Στη περσινή παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου, η τετράχρονη κόρη μου, με παρακολούθησε να παρελαύνω. Πριν φύγουμε από το σπίτι είχαμε σκηνές απείρου κάλλους, με πρωταγωνίστρια την ίδια να χτυπάει στο πάτωμα τα λιλιπούτεια ποδαράκια της και να απαιτεί να την πάρω αγκαλιά και να παρελάσουμε μαζί. Μου κρατούσε μούτρα σε όλη τη διαδρομή, φουσκώνοντας και ξεφουσκώνοντας τα μαγουλάκια της με αποδοκιμασία. Την «εξαγόρασα», αγοράζοντας της ένα Ελληνικό Σημαιάκι» το οποίο κρατούσε στα χέρια της με μεγάλη προσοχή και κυρίως με περηφάνια. Κατά τη διάρκεια της παρέλασης της έπεσε το σημαιάκι που κρατούσε. Εκείνη την ώρα ακριβώς, ο διπλανός κύριος μετακίνησε το πόδι του προς τη Σημαία και την ώρα που θα την πατούσε, η πιτσιρίκα έβαλε το χέρι της ανάμεσα στο παπούτσι του και τη Σημαία, με αποτέλεσμα να της πατήσει το χέρι της. Η μητέρα της έσκυψε για να δει το χεράκι της, την ώρα που έτρεχαν δάκρυα στα μάγουλα της. "Πονάς" την ρώτησε και η μικρή απάντησε "Συγνώμη μανούλα που μου έπεσε η Σημαία μου, πρόφτασα όμως και δεν την πάτησε ο κύριος" Όταν μου το είπε η γυναίκα μου, μου χάρισε ένα απέραντο χαμόγελο και μια αισιοδοξία ότι η νεολαία μας μπορεί να ξαναβρεί το δρόμο της.

Χρόνια πολλά στην Ελλάδα μας. Ζήτω η 28^η Οκτωβρίου. Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων. Ζήτω οι Έλληνες ήρωες.