Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Η γενιά του πάρτα όλα


Ανήκω στη γενιά που τα πρόλαβε όλα… Λίγο δικτατορία, λίγο αντιδικτατορικό αγώνα, λίγο πόλεμο, μεγάλες Εθνικές προδοσίες, αφηγήσεις παππούδων για μεγάλες στιγμές του Γένους και του Έθνους, τις μεγάλες θυσίες για την Πατρίδα, την επαναφορά της Δημοκρατίας,  τη μεταπολίτευση, την ηθική στην κοινωνία των Άξιων, την επικράτηση της γενιάς του πολυτεχνείου,  τον εκφυλισμό της κοινωνίας, την επικράτηση των μετρίων, την επικράτηση της αριστεράς, την «ποινικοποίηση των Εθνικών Ιδεωδών», τον εκμαυλισμό της πολιτικής και τέλος τη δημιουργία της κάστας των νεόπλουτων σε χρήμα και των νεόπτωχων σε αξίες.

Όπως όλοι στη γενιά μου μπήκαμε στο σχολείο με ποδιές, οξείες, δασείες και περισπωμένες και βγήκαμε με τζην και αθλητικά φίρμες, με μονοτονικό, με απειλές για μηδενισμό γραπτών αν γράφαμε στις πανελλαδικές με πολυτονικό και με το μανιφέστο Λαλιώτη να μας ενημερώνει ότι πρέπει να απαξιώσουμε τις αξίες που λάβαμε από την οικογένεια  μας γιατί είναι αναχρονιστικές και οπισθοδρομικές. Ξεκινήσαμε γράφοντας με μολύβι και τελειώσαμε γράφοντας σε υπολογιστές με πληκτρολόγια και ποντίκια.

Μπήκαμε στο πανεπιστήμια όπου ήταν της μόδας να είσαι αριστερός, όμως δεν είχαν προλάβει να διαβρωθούν τα πάντα και μπορεί να αισθανόμασταν τυχεροί αν μπαίναμε στο αμφιθέατρο για τις συνελεύσεις όρθιοι γιατί κάθε φορά που ζητούσε το λόγο μη αριστερός μπορεί και να έφευγε «νεκρός», όμως στους καθηγητές μιλούσαμε στον πληθυντικό, η συμμετοχή στα μαθήματα ήταν δεδομένη, η συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογές καθηγητών και πρυτάνεων απαγορευμένη και φυσικά καταλήψεις δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα και οι αναρχικοί ήταν λίγοι και γκετοποιημένοι. Πήραμε πτυχία με την αξία μας και δίνοντας όλα τα μαθήματα και μπορεί οι καθηγητές να ήξεραν τι είμαστε εμείς πολιτικά, αλλά εμείς δεν ξέραμε ούτε το μικρό τους όνομα πόσο μάλλον τις πεποιθήσεις τους. Ήταν ακόμα η εποχή που οι καθηγητές φορούσαν κοστούμι και γραβάτα και απαιτούσαν το σεβασμό και δεν το «έπαιζαν» συνομήλικοι μας για να τους λέμε να «βγάλουν το σκασμό».

Πήγαμε και στρατό, την εποχή που άλλαζε η κοινωνία....τότε που οι «προοδευτικοί» ανακάλυψαν πως χωρίς κόπο μπορούσαν να βγάλουν πολύ χρήμα. Ήταν η εποχή του Κοσκωτά των παμπερς με τη μεγάλη μπίζνα. Ο στρατός όμως κρατούσε ακόμα όσο κι αν είχανε βρεθεί πολλοί λακέδες να γλύφουν το σύστημα. Μας στείλανε στα σύνορα γιατί ήμασταν στιγματισμένοι και το απολυτήριο το πήραμε δύο χρόνια μετά.

Μπήκαμε στο στίβο της ζωής χτυπώντας πόρτες με τα βιογραφικά στα χέρια και ξεκινήσαμε από χαμηλά να αγωνιζόμαστε για τα ψηλά. Δώσαμε μάχες στη ζωή, στη δουλειά χωρίς διακοπή. Πάντα στον ιδιωτικό τομέα και πάντα αγόγγυστα συνεχίζουμε μέχρι σήμερα που τα πάντα έχουν ισοπεδωθεί….

Κάναμε οι οικογένειες και παιδιά, τρέχαμε με καροτσάκια και καρεκλάκια να τα αφήσουμε σε γονιούς, παιδικούς σταθμούς ή σχολείο για να πάμε στη δουλειά. Να επιστρέψουμε ίσα ίσα την ώρα που έπεφταν στο κρεβάτι για να τα φιλήσουμε. Μεγάλωσαν τα παιδιά και έφτασαν στα 17……  οι καιροί άλλαξαν μας λένε δεν είναι όπως ήταν όταν ήμασταν εμείς στα 17, δεν είναι πια της μόδας να αγαπάς αυτό τον τόπο, είσαι φασίστας όταν πας στις παρελάσεις και ρατσιστής όταν θέλεις να φύγουν οι ξένοι από τον τόπο σου για να γίνει όπως πριν, ήσυχος και ασφαλής. Ο γιος σου δεν θέλει να πάει στο στρατό γιατί δεν πρέπει να υπάρχουν σύνορα σε αυτή τη γη και η κόρη σου προτιμά να γίνει μοντέλα με πολλά λεφτά. Για δουλειά ούτε συζήτηση, που να τρέχουν για το βασικό αφού τα λεφτά που παίρνουν από εμάς είναι περισσότερα και χωρίς κόπο…..

Μα που έφταιξα είναι όλα τόσο χάλια τελικά;

Κι ύστερα η γενιά που τα πρόλαβε όλα …. αναλογίζεται γιατί καταποντίζεται η γενιά του πάρτα όλα!


Alt3r 3go

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου